Winterske moarn yn maart

door

in

Grou, 11 maart 2023

Der is in bytsje snie fallen.
Noch gjin teken dat de maitiid komt.
Ik sjoch fanút it finster de einekuorren yn de beammen.
En ja, der leit in laachje snie op.

Op ien sit in eintsje om him hinne te sjen.
Dochs in maitiidsteken?
Einen hawwe gjin weet fan in kalinder, mar se witte hoefier’t it is.
It geheim fan de natuer!

Ik tink oan it prachtige gedicht fan ús grutte dichter Obe Postma.
Hy sjocht, hy rûkt dat de maitiid kommendewei is.
Postma wit him sterk ferbûn mei de natuer en de wrâld om him hinne.

Cees van der Meulen, Grou.

(Kursyf: Einekuorren yn ‘e beammemantels;
en: de dichter fielt syn djippe bân mei it ierdske.)

YN MAART

De loft is griis fan teare wolkeplumen.
’t Is myld of ’t nei de simmer giet;
De lichte leepkes draaie oer ’e finne,
De ljurken sjonge omheech har liet.

De bern boartsje yn ’e bûnte ûnderwâlen,
De feint giet mei de pols de lânen op;
Heech yn ’e mantels blinke ljocht de kuorren,
De einen ropp’ har fleurige foarjiersrop.

En efter fan it hiem, by skerne en dobbe,
Dêr komt in fijne rook no wei.
Dat is it foarjier! En út âlde tiden
Komm’ lang fergetten bylden mei.

Wêr wie it dochs, dat sokken lucht my strielde
Yn ’t jonge lok fan fleur’ge dei?
Fan leechste sinnen komt de djipste fieling,
Wat binn’ wy noch de ierde nei!

Obe Postma (1868 – 1963)